Recensies en verder in de media
Geschiedenis niet verloren laten gaan. In Contact, editie Bronckhorst Midden, verscheen 25 maart 2014 een artikel over Dwars door de storm, met daarin een verslag van de presentatie in het Indisch herinneringscentrum, uitspraken van Martine en een bespreking van het boek. Hieronder twee stukjes daaruit.
(...)
Een aantal jaren geleden hadden Karlijn Stoffels en Martine Letterie al eens het plan opgevat om samen een boek te schrijven. Twee jaar geleden was het zover en waren de schrijfsters het na een paar dagen brainstormen het al vrij snel over de verhaallijn eens.
Martine: "Zelf had ik al eens een rondleiding gehad van een plaatselijk wethouder uit Noord-Oost Groningen. Toenb hij mij vertelde over het 'Ambonezenbosje' en de barakken, dacht ik bij mijzelf: "Daar moet ik wat mee". De vader van Karlijn Stoffels was destijds advocaat van diverse Molukkers die hier naartoe waren gekomen. En zo ontstond het boek 'Dwasr door de storm', waarbij het Groningse verhaal werd geschreven door Martine Letterie en het verhaal over de Molukkers door Karlijn Stoffels.
(...)
Martine Letterie: "Halverwege het schrijven van het boek ontvingen Karlijn en ik een reisbeurs en hebben we Itawaka bezocht. Een reis van 19 uur vliegen. Daar een schokkende ervaring, want enkele stammen zijn nog steeds met elkaar in oorlog verwikkeld, waarvan wij hier in Nederland niet op de hoogte zijn. Karlijn en ik zijn blij dat we het boek 'Dwars door de storm' hebben geschreven. Goed dat dit stukje geschiedenis uit Groningen bewaard blijft".
En wat stukjes uit 'gewone' recensies
Voorbeeldige vriendschap in Finsterwolde. Rosalien Koster, Dagblad van het Noorden, 22 maart 2014
(...)
Zoals vaak in kinderboeken zijn het de kinderen die het goede voorbeeld geven en de volwassenen een spiegel voorhouden.
Toch is ook voor de volwassenen de wereld niet een bijzonder akelige plek. Het leven in het kamp en in communistisch Finsterwolde waar iedereen uit volle borst de Internationale mee kan zingen, lijkt zo gek nog niet. De problemen die er zijn worden keurig opgelost en uiteindelijk zegeviert het recht.
Erg waarheidsgetrouw is dat alles uiteraard niet. Maar is dat zo erg?
De knusheid en de gemoedelijkheid maken van Dwars Door De Storm juist een aangenaam leesboek waarin vooral het bijzondere verhaal over vriendschap en het volgen van je dromen op de voorgrond staat. En waarom zouden kinderen geconfronteerd moeten worden met de harde realiteit?
Dwars Door De Storm is buiten dat leerzaam genoeg. En niet alleen voor kinderen. Ook volwassenen kunnen nog iets opsteken van deze goedgeschreven roman waarin de schrijfsters op een uiterst zorgvuldige manier een precair onderwerp aansnijden: het lot van de Molukkers in Nederland. Alleen al om deze reden zou Dwars Door De Storm door ieder kind in Nederland verplicht gelezen moeten worden.
Toin Duijx, Sneinspetiele (weekendbijlage Friesch Dagblad), 15 maart 2014
(...)
In dit goed opgebouwde verhaal wordt een stukje geschiedenis dat eigenlijk amper aandacht heeft gekregen in de jeugdliteratuur tot leven gebracht. Door het verhaal vanuit de twee kinderen te vertellen kan de lezer zich goed met hen identificeren en kunnen de cultuurverschillen vanuit twee perspectieven belicht worden. De echte hoofdpersoon is Tjakkie, een meisje van elf jaar met 'een rattenkopje, een spleet tussen haar voortanden en stakerige armen en benen.' In haar vriendschap met Jacob komen de cultuurverschillen tussen hun leefwerelden heel goed naar voren en, zonder een droog geschiedenislesje te worden, wordt ook duidelijk waarop deze verschillen zijn gebaseerd, zonder een expliciet oordeel daarover te geven. Mooi wordt bijvoorbeeld beschreven hoe Jacob aankijkt tegen de huizen waarin Tjakkie woont, huizen 'die allemaal een hekje en een heggetje hebben, een soort konijnenhokken eigenlijk'. Een groot verschil met hun mooie, open huis in de natuur op Ambon. En zo komen er veel voorbeelden voor in het verhaal.
Hoe een deel van de Groningse bevolking tegen de komst van de Ambonezen aankijkt, wordt duidelijk als de vader van Tjakkie aan haar vraagt of ze 'apies' is gaan kijken (op het moment dat de bussen door het dorp reden). Tjakkie zegt dat het geen apen zijn en dan zegt haar vader: "...Het zijn geen apen, maar landverraders. Ze hebben hier niets te zoeken. Ik word kwaad als ik eraan denk dat de Ambonezen aan de kant van de Nederlanders tegen hun eigen landgenoten hebben gevochten."
(...)
Het boek is door twee auteurs geschreven, maar leest alsof één auteur aan het woord is. Letterie en Stoffels zijn erin geslaagd om in een prettig geschreven verhaal een stukje vaderlandse geschiedenis, dat bij veel kinderen onbekend is, tot leven te brengen en daarmee in het algemeen te laten zien dat er altijd cultuurverschillen tussen mensen zijn, maar ook veel overeenkomsten, als men zich maar wil verdiepen in de achtergronden van de cultuurverschillen.
Boek verbindt twee werelden. Jennifer Faasen, De Gelderlander, 25 maart 2014
Het moet voor veel Nederlanders een feest der herkenning zijn: de komst van Molukkers in de jaren vijftig. Ze kwamen te wonen in je starat, je zat ermee in de klas en je werd vrienden voor het leven.
Maar wie mocht denken dat er tal van boeken zijn geschreven waarin Molukse en Nederlandse kinderen de hoofdrol spelen, heeft het mis. Hoog tijd om die lacune te dichten, vonden Martine Letterie (55) uit Vorden en Karlijn Stoffels (66) uit Amsterdam.
(...)
In het boek gaat het ook over dromen. Tjakkie wil naar de hbs, ondanks tegenstand van haar ouders. 'Arbeiderskinderen leren niet door.' Jacob speelt het liefste rock-'n-roll, de muziek waar zijn vader zo'n hekel aan heeft. Beide kinderen hebben een droom die ingaat tegen die van hun ouders.
Letterie en Stoffels zijn tevreden over hun gezamenlijke boek. "Een geslaagde integratie van onze kant." De eerste reacties hebben allen dezelfde teneur: "Iedereen kent wel een Molukker uit zijn kindertijd." In Finsterwolde herinnert alleen het 'Ambonezenbosje' nog aan het woonoord.
